Point Vertigo, het hoogste punt van Lacuna en tevens Ace' troon. Vanaf deze plek kon hij neerkijken op de rest van de wereld en vreedzaam terugdenken aan zijn glorietijden. Met een blik die door bomen zou kunnen boren en een gezicht in een eeuwige plooi staarde het massieve monster naar berg- en boomtoppen, bloem- en dierenkoppen. Dit was zijn rijk, ooit. Hij zaaide onrust, angst, terreur zelfs. Hij had net zoveel families als botten gebroken. Een duivelskind, dat was hij.

Maar goed, die tijd was voorbij. Zijn vriendengroep - hij walgde bij het woord alleen al en maagzuur begon zich een weg omhoog te werken bij de voorstelling van die onnozele varkenskoppen van die "vrienden" - had hem verraden. Het eerste jaar van zijn verbanning was woest en eenzaam geweest. Vooral het plotselinge isolement had voor opschudding gezorgd. Niet dat Ace een sociaal dier was, totaal niet, maar hij had blijkbaar toch die zekerheid van groepsverband nodig.

Het monstrum gromde hardop. Hij wilde niet terugdenken aan de afgelopen tijd waarin hij zich pijnlijk was tegengekomen.

ace

notes / iedereen is welkom